Με αφορμή το περιστατικό μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Μανώλη Γλέζου παραθέτω μερικές σκέψεις μου ...
Κατά τη γνώμη μου άδικο έχουν και οι δύο!
Οι πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο δεν είναι σκηνή θεάτρου για παραστάσεις και μάλιστα την ημέρα του εορτασμού της μνήμης της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο.
Με τέτοιου είδους κινήσεις χάνεις το δίκιο σου και δίνεις την δυνατότητα στους εθελόδουλους κάθε χρώματος να σε λοιδορήσουν.
Ανάλογο χλευασμό προκαλεί όμως και η ραγιαδίστικη πολιτική ορθότητα και η συνοδεία του Γερμανού Πρέσβη για να καταθέσει στεφάνι.
Η αποδοκιμασία στη Γερμανική κυβέρνηση έπρεπε να ήταν οργανωμένη σύσσωμη και παλλαϊκή και να μην εξυπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες και σκοπιμότητες.
Προσωπικές ατζέντες δεν χωρούν σε εθνικά ζητήματα.