«Αριστερά» της «Αριστείας»

Επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη κι έπειτα, οι εκπρόσωποι της αριστεράς έχουν μετατραπεί σε ένα κοσμοπολίτικο χυλό εγκαταλείποντας συγχρόνως την ταξική πολιτική. Ο κύριος λόγος είναι ότι το ευρώ άνοιξε τον δρόμο σε φτηνό δανεισμό δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ευμάρειας στην κοινωνία κι έτσι δεν υπήρχε η ανάγκη ταξικού αγώνα αφού οι εργάτες ήταν ταϊσμένοι.
Άνθρωποι του πνεύματος, που παραδοσιακά ανήκαν στην αριστερά και ζούσαν στερημένα, έγιναν οι ευνοημένοι της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης και της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.
Δεν έγινε τυχαία αυτό. Στις πνευματικές ελίτ στηρίχτηκαν οι οικονομικές ώστε να καθυποτάξουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά τους λαούς και να εδραιώσουν τις νέες "αξίες" της κοινωνικής ζούγκλας. Ως εκ τούτου οι άνθρωποι αυτοί, που αποτελούν τους καθοδηγητές της αριστεράς, δεν μπορούν να διανοηθούν αγώνα ούτε εθνικο/απελευθερωτικό ούτε ταξικό.

Με την έλευση της οικονομικής κρίσης και της πτώχευσης, πολλοί αριστεροί πολιτικοί άρχισαν να ψελλίζουν κάτι περί εξόδου από την ευρωζώνη, συνειδητοποιώντας πως πρέπει να διαφοροποιηθούν από την κυρίαρχη θέση της αστικής τάξης αν θέλουν να έχουν πολιτικό μέλλον. Δεν μπορούν όμως να φανταστούν τη ρήξη. Κάποιοι νομίζουν ότι είναι κάτι θεωρητικό, κάποιοι άλλοι τη συναρτούν με την ωρίμανση των συνθηκών και κάποιοι φαντασιώνονται πως ηττήθηκαν στο πεδίο της μάχης. Δεν μπορούν να φανταστούν δηλαδή το δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση και στην αυτοδιαχείριση, στην ελευθερία, στην ανεξαρτησία και στην αξιοπρέπεια γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν έτσι. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνα και θυσίες, γιατί τα βρήκαν όλα έτοιμα. Δεν πιστεύουν στη δύναμη του λαού γιατί δεν αναδείχθηκαν από αυτόν. Παιδιά της κομματοκρατίας είναι.

Ο αγώνας δεν είναι βόλτες στους δρόμους και ελεγχόμενες απεργίες. Αυτά αποτελούν τη βαλβίδα εκτόνωσης του συστήματος και τη νομιμοποίηση του καθεστώτος.
Η όποια επαφή τους με τα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού που εξαθλιώνονται στην κρίση, περιορίζεται στη μάχη για επικράτηση στον συνδικαλιστικό χώρο. Εκεί όπου τα συμφέροντα των καλοαναθρεμμένων εργατοπατέρων ταυτίζονται με αυτά της αστικής τάξης. Τα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας είναι η δεξαμενή άντλησης των ψηφοφόρων τους. Δεν μπορούν και κυρίως δεν θέλουν να εκφράσουν τη λαϊκή οργή που γεννά η βίαιη φτωχοποίηση.

Αυτοπροσδιορισμοί όπως κομμουνιστής ή αντικαπιταλιστής κλπ δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως όταν φοβάσαι τη ρήξη με τις δυνάμεις που δεν σου επιτρέπουν να εφαρμόσεις εθνική πολιτική. Αν δεν συγκρουστείς μετωπικά με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που δυναστεύει τον τόπο σου, πως θα εφαρμόσεις μια διαφορετική πολιτική υπέρ των λαϊκών συμφερόντων;
Όταν βολεύεσαι μέσα σε ένα σύστημα παγκοσμιοποιημένο -που δεν έχει καμία σχέση με τον αριστερό διεθνισμό του προλεταριάτου- και αποκαλείς εθνικιστές αυτούς που προσπαθούν να βγουν από τη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα και να σώσουν τις ζωές τους, δεν είσαι αριστερός. Πράκτορας του ταξικού εχθρού είσαι. Εχθρός του λαού.

Έχουμε, λένε κάποιοι, πρόγραμμα εξόδου από το ευρώ.
Έχετε κάνει διεθνείς επαφές για οικονομική βοήθεια, απαραίτητη σε περίπτωση ρήξης με τους δανειστές;
Έχετε προσεγγίσει κάποια υπερδύναμη; Έχετε έρθει σε επαφή έστω με κάποια μικρότερα, μη ελεγχόμενα, κράτη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε είδος όταν αποκλειστούμε εμπορικά το πρώτο δύσκολο διάστημα;
ΟΧΙ. Δεν κάνατε τίποτα.
Ούτε μια επίσκεψη πουθενά, ενώ θα έπρεπε να έχετε στρατοπεδεύσει στο εξωτερικό και να αναζητάτε συμμάχους. Επομένως τι είδους πρόγραμμα έχετε και ποιος θα το χρηματοδοτήσει; Πως θα αντεπεξέλθουμε οικονομικά το πρώτο διάστημα για να υποκαταστήσουμε τις απώλειες από το εμπόριο και τον τουρισμό;
Πως θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε για να αντιμετωπίσουμε τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των δανειστών για συνθηκολόγηση με τους όρους τους;

Άρα δεν έχετε πρόγραμμα. Θα εφαρμόσετε το πρόγραμμα Grexit Σόιμπλε και θα τον παρακαλάτε να μας προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια αποδεχόμενοι όλους τους όρους που θα θέσει. Και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και της αποδοχής του χρέους σε ξένο νόμισμα (που ακόμη και κουρεμένο, θα γιγαντωθεί στην πρώτη απαραίτητη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος).

Υπάρχει ένα πλαίσιο αδιαπραγμάτευτο, αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για αλλαγή πολιτικής. Αυτό περιλαμβάνει τους εξής όρους :

• Άμεση διεξαγωγή δημοψηφίσματος για αλλαγή του Συντάγματος ώστε να εφαρμοστεί ανεμπόδιστα  η νέα πολιτική με ισχυρή λαϊκή συμμετοχή.
• Παύση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του χρέους (έως ότου υπάρξει πραγματική διαπραγμάτευση με τους δανειστές, δηλαδή με σεβασμό και φόβο προς τον οφειλέτη).
• Ειδικό δικαστήριο για όλους τους Πολιτικούς και τους Τραπεζίτες που φόρτωσαν στον λαό παράνομο χρέος των τραπεζών. (Αυτό είναι βήμα απαραίτητο για να δικαιολογηθεί η διαγραφή του χρέους.)
• Προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια για διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών.
• Εθνικοποίηση Τραπεζών και όλων των οργανισμών που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του κράτους.
• Κλείσιμο συνόρων, έλεγχος κεφαλαιακών ροών και εφαρμογή εθνικής οικονομικής πολιτικής στήριξης του εγχώριου προϊόντος.

Τα παραπάνω αποτελούν τα βασικά προαπαιτούμενα για την εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής. Όποιος τα προσπερνά αυτά, αλλά ευαγγελίζεται μια φιλολαϊκή πολιτική, απλά κοροϊδεύει τον λαό και προφανώς θα τον οδηγήσει σε περιπέτειες χειρότερες αυτών που τώρα ζούμε.

@K_omegas